Lieve mama,
Oktober is begonnen en mijn lichaam laat weten dat jouw sterfdag er weer bijna is. Gevoelsherinneringen van acht jaar geleden (en alle jaren samen daarvoor) vermengen zich in mijn dagelijkse leven alsof ik dit moment weer opnieuw beleef. Ten eerste jouw grootse aanwezigheid in mijn leven, daarna onze samenzijns momenten, daarna jouw jaren van ziek zijn. Mijn wezen mist jou diep. En tegelijkertijd heb ik jou zo lief dat het leven mij een vreugde laat zien die ik steeds meer kan (h)erkennen. Een vreugde van zachtheid, geborgenheid en magie zo dichtbij in mijn hart. Zachtheid eigen gemaakt Vanaf 1 oktober besloot ik dat deze maand een ode is aan jou. En daarmee aan de zachtheid in mijn leven en alles wat daar nu uit mag vloeien. De zachtheid die jouw missen mij heeft geleerd en die ik mezelf heb mogen leren geven want wat heb ik jouw warmte gemist in vrijwel alle (emotionele, fysieke, mentale en spirituele) uitdagingen die op mijn pad zijn gekomen afgelopen jaren, en dat waren er ongelofelijk veel. Want wat is mijn hart gevoelig en wat leven we in aan rare en chaotische tijd. Mijn diepe gevoeligheid vraagt om een zachtheid te belichamen om deze ook beschikbaar te maken voor de wereld. Ik heb altijd diep vertrouwen gevoeld in mijn pad en ik geloof ten diepste dat jouw liefde mij daarin groots ondersteund. Daar is mijn leven het levende bewijs van.
Moeder zijn De zachtheid zie ik steeds helderder terug in mijn dagelijkse levensstijl, in de verbindingen om mij heen, de activiteiten/passies waar ik mijn aandacht aan geef en mijn werk als masseuse en schrijfster. Ik voel me op steeds meer momenten diep moeder van mezelf en mijn leven en het vertrouwen wat ik daaruit voel is magisch. Mijn bedrijf probeer ik als mijn kindje te zien en ervaren en daarnaast geeft mijn lichaam sinds begin dit jaar aan ook iets te willen baren, haha. Drie stuks het liefst (geen idee waar die info vandaan komt). Ik ervaar het verlangen naar moederschap en dat is al een erg boeiend proces. Het is alsof ik hierop word voorbereid, door alle levenslessen en helingsmomenten nu op mijn pad. Geen idee of het mij is gegeven, een kindje. Maar de moedergevoelens ervaren is al heel leerzaam. Ook door meer kinderen in mijn leven toe te laten (ook mijn eigen innerlijke kind), om te gaan met moeders (en daarvan te leren) en het masseren van moeders en zwangeren vrouwen. Ook hoort daar voor mij een mooie man bij en dat is ook een proces opzich. Voor nu concentreer ik me op mijn eigen (basis)behoeften, dromen en daarbij komende levenslessen in het dagelijks leven. Die zijn er namelijk genoeg. Weer een rondje loslaten (herfst) .....Zucht...En een diepe adem naar mijn warme en kwetsbare buik. Ik zit nu op de bank en ben vandaag begonnen met bloeden. Heb de hele dag al een brok in m'n keel en denk veel aan je. Kan niet geloven dat er weer een herfst is aangebroken, een oktober en een hart vol gemis én magie. Ik denk ook aan ons gezin (papa, Stef (broer) en Rick (broertje)) en alles wat wij samen al hebben beleefd. Ik kan nu zeggen dat ik me heel verbonden voel met ons gezin zonder al teveel blokkades en schadelijke patronen, we vinden allemaal steeds meer onze eigen plek. Zowel binnen als buiten het gezin. Hierdoor voelt mijn eigen bodem ook steeds steviger. Waar we vandaan komen en hoe we in verbinding met elkaar stonden, heeft veel impact op het nu en dat voelt veel harmonieuzer. Het werken aan onszelf word zo gezamenlijk beloond. We lossen allemaal pijnen en dingen op vanuit liefde voor onszelf, elkaar en de generaties voor ons. Zo werk het. Dat is ons lot. Ik blijf verlangen naar een liever lot, ook rustiger en meer samen. Samen met de mensen die passen bij mijn zachtheid, mijn pure hart. Want die word steeds voelbaarder, hoe meer ik hiervoor kies. En blijf kiezen.
Een hart vol, steeds opnieuw
Maar hey mam.. tis toch raar hoe mijn hart steeds zo vol liefde blijft terwijl er zoveel pijn te voelen is. En dat ik die liefde altijd wil blijven verspreiden, en dat dat zóveel voldoening geeft. Eindeloos. Zo was jij ook, herinner ik me. Jij op jouw manier, ik op mijn manier. Ik ben soms zo benieuwd hoe onze fysieke verbinding nu zou zijn als je er nog was. Wat zou je ervan vinden dat ik ben gaan masseren? Dat ik verlang naar moederschap? Hoe ik in het leven sta? Welke mensen ik om me heen heb verzamelt? En hoe vind je dat ik het leven doe zo zonder jou? Tis ook okay dat niet te weten. Ik voel je liefde toch wel en ik zal altijd tegen je blijven praten, dat is nooit gestopt eigenlijk haha. Dankje mam voor de ontroeringsmomenten deze maand al (zoveel). In de natuur, in nieuwe ontmoetingen, in verrassende inzichten, in de herfstbladeren en de zon en nog meer. Laat deze maand zacht zijn, lief zijn, warm zijn en creatief zijn. Van ons zijn. Mijn hart is warm.
Doei mam, tot spreeks. <3